مهربانی خدا

یــــکی بود یــــکی نبود
یــــک مرد بود که تنــــها بود
یک زن بود کــــه او هم تنــــها بود
زن به آب رودخانه نگاه میــــکرد و غمگــــین بود
مــــرد به آســــمان نگاه میکرد و غمگــــین بود
خــــدا غم آنها را میدید و غمگــــین بود
خــــدا گفت : شما را دوســــت دارم ، پس همــــدیگر را دوســــت بدارید و با هم مهــــربان باشید
مــــرد سرش را پایین آورد
مــــرد به آب رودخانه نگاه کرد و در آب زن را دیــــد 
زن به آب رودخــــانه نگاه کرد و مــــرد را دیــــد
خــــدا به آنها مهربانی بخشیــــد و آنها خوشــــحال شدند
خــــدا خوشــــحال شد و از آســــمان باران باریــــد

مــــرد دستــــهایش را بالای ســــر زن گرفت تا خیس نشود . زن خنــــدید .

خــــدا به مــــرد گفت : به دستــــهای تو قــــدرت میدهم تا خــــانه ای بسازی و هر دو در آن زندگــــی کنید .

مــــرد زیر باران خــــیس شــــده بود . زن دستــــهایش را بالای سر مــــرد گــــرفت . مــــرد خنــــدید .

خــــدا به زن گفـت : به دســـتهای تو هـــمه زیباییــــها را میبخشم تا خـــانه ای که او میــــسازد را زیبــــا کنی .

مــــرد خــــانه ای ساخت و زن آن را گــــرم کرد . آنها خوشــــحال بودند . خدا خوشــــحال بود …

یــــک روز زن پــــرنده ای را دیــــد که به جوجــــه هایش غذا میداد .

دستــــهایش را به سوی آســــمان بلند بــــرد تا پرنده میان دستــــهایش بنشیند .

اما پــــرنده نیامد و دستــــهای زن رو به آســــمان ماند .

مــــرد او را دید . کــــنارش نشــــست و دستهایش را به سوی آسمان بلند کرد .

خدا دستهای آنها را دیــــد که از مهــــربانی لبــــریز بود .

فــــرشته ها در گــــوش هم پچ پچــــی کردند و خنــــدیــــدند .

خــــدا خندید و زمــــین سبز شد .

خدا گفت : از بهشت شاخه ای گل به شما خواهم داد .

فرشــــته ها شــــاخه ای گــــل به مرد دادند .

مرد گــــل را به زن داد و زن آن را در خــــاک کاشت .

خــــاک خوشــــبو شد .

پس از آن کودکی متــــولد شد که گــــریه میکرد .

زن اشــــکهای کودک را میــــدید و غمگــــین بود .

فرشته ها به او آموخــــتند که چــــگونه طفل را در آغــــوش بگــــیرد و از شــــیره جانش به او بنــــوشاند .

مــــرد زن را دید که میخنــــدد ، کودکــــش را دید که شــــیر مینوشد.

بر زمیــــن نشــــست و پیشــــانی بر خــــاک گذاشــــت .

خــــدا شوق مــــرد را دید و خنــــدید .

وقتــــی خدا خندید ، پرنــــده بازگشت و بر شانه مرد نشست .

خدا گفت : با کــــودک خود مهربان باشید تا مهــــربانی بیــــاموزد .

راســــت بگویید تا راســــتگو باشد .

گــــل و آسمان و رود را به او نشــــان دهید تا همیشــــه به یاد مــــن باشد .

روزهــــای آفتابی و بارانی از پی هم گذشــــت .

زمــــین پر شد از گلهای رنگــــارنگ و لابــــه لای گلــــها پر شد از بچه هایــــی که شاد و خندان دنبــــال هم مــــیدویــــدند .

خــــدا همه چیز و همه جــــا را میــــدید .

میدید که زیر باران مــــردی دســــتهایش را بالای ســــر زنــــی گرفته است که خــــیس نشود .

زنــــی را دیــــد که در گوشه ای از خاــــک با هزاران امید شــــاخه گلــــی میکارد .

دستــــهای بســــیاری را دیــــد که به سوی آســــمان بلند شــــده اند .

و پــــرنده هایــــی که …

خــــدا خوشحال بود ، چون دیگر غیر از او هیچ کس تنــــها نبود